Klinika Dr Chlebus proponuje pacjentkom mezoterapię, która jest najskuteczniejszym sposobem walki z cellulitem. Daje ona widoczne rezultaty nawet przy najbardziej zaawansowanych formach cellulitu, gdy zabiegi kosmetyczne nie dają oczekiwanego efektu.
Mezoterapia to ostrzykiwanie obszarów dotkniętych cellulitem. Obecnie do iniekcji stosuje się nowoczesne formy koktajli, których ważnym składnikiem jest kwas deoksycholowy oraz otrzymywana z ziaren soi fosfatydylocholina. Ten pierwszy składnik uszkadza błonę komórkową adipocytów (komórek tłuszczowych), uwalniając trójglicerydy. Emulgowane przez fosfatydylocholinę są następnie usuwane z krwią i limfą, metabolizowane w wątrobie i wydalane z organizmu.
W trakcie zabiegu preparat wstrzykuje się na całym obszarze objętym cellulitem, wykonując niewielkie nakłucia co 1-1,5 cm. U osób o dużej wrażliwości na ból mezoterapię można wykonać w znieczuleniu miejscowym. Po zabiegu może pojawić się zaczerwienie, obrzęk, bolesność, drobne siniaczki. Wszystkie te objawy ustępują po upływie 7-10 dni. Dla uzyskania widocznego efektu zaleca się minimum 3 zabiegi, powtarzane co 6-8 tygodni.
Jak powstaje cellulit?
Cellulit, czyli lipodystrofia jest efektem nieprawidłowego magazynowania lipidów w tkance tłuszczowej, połączonego z występowaniem obrzękowo – włóknistych zmian tkanki podskórnej. Pojawia się w obrębie bioder, ud, kolan, pośladków, brzucha, a także ramion. Pierwsze zmiany mogą tworzyć się już w okresie dojrzewania (dotyczą ok. 15 proc. dziewcząt). Cellulit często pozostaje po ciąży, nasila się w okresie premenopauzy. Ocenia się, że dolegliwość ta dotyczy nawet 80 – 95 proc. kobiet, także szczupłych. Występuje u kobiet wszystkich ras, jednak najczęściej u rasy białej i żółtej.
Nazwa „cellulit” została wprowadzona przez francuskich lekarzy w 1922 r. i zaczęła pojawiać się w anglojęzycznych publikacjach naukowych w końcu lat 60-tych XX wieku. Obecnie wiadomo, że do powstawania cellulitu przyczyniają się zaburzenia równowagi hormonalnej i krążenia żylno-limfatycznego oraz nieprawidłowości obejmujące tkankę tłuszczową i łączną. Dokładniej, estrogeny powodują rozszerzenie naczyń krwionośnych poprzez zmniejszenie napięcia żył i wzrost przepuszczalności naczyń włosowatych. Z kolei progesteron rozkurcza mięśnie gładkie, nasilając zastój żylny. Dodatkowo hormony – wpływając na metabolizmu glukozy – powodują powstawanie lipidów, co powoduje powiększanie się komórek tłuszczowych.
Cellulit jest efektem powolnych zmian. Początkowo pojawia się zastój w naczyniach krwionośnych i limfatycznych. Dochodzi do powstania miejscowego obrzęku, który powoduje ucisk na otaczające tkanki, w tym komórki tłuszczowe. To prowadzi do upośledzenia ich metabolizmu, powiększenia i ucisku na otaczające naczynia krwionośne. Ich przepuszczalność się zwiększa, dlatego dochodzi do mikrozatorów i mikrowylewów. Tworzy się tkanka łączna, a w niej zwłóknienia, które uciskają naczynia włosowate i komórki tłuszczowe. Do innych przyczyn cellulitu zalicza się:
- predyspozycje genetyczne (rodzaj rozmieszczenia tkanki tłuszczowej, wrażliwość receptorów komórkowych na estrogeny, skłonność do zaburzeń krążenia),
- złe nawyki żywieniowe (nadmierne spożywanie tłuszczów i węglowodanów, nasilające wydzielanie insuliny i pobudzające lipogenezę; nadmiar soli, powodujący zatrzymanie wody),
- zbyt ciasny ubiór (upośledzający krążenie),
- siedzący tryb życia ( zmniejszenie masy mięśniowej, osłabienie ścięgien i mięśni),
- palenie papierosów ( zmiany w mikrokrążeniu i niedotlenienie tkanek),
- antykoncepcja hormonalna oraz hormonalna terapia zastępcza.
Fazy w rozwoju cellulitu
I faza: po ujęciu skóry w fałd pojawia się niewielkiego stopnia pobruzdowanie, które jest wynikiem zastoju krwi żylnej oraz wzrostu przepuszczalności naczyń żylnych.
II faza: przy napinaniu mięśni pojawiają się zagłębienia (obraz „skórki pomarańczowej”). W tej fazie mamy do czynienia z obrzękiem.
III faza: zagłębienia widoczne są nawet w spoczynku. Mówimy wtedy o tzw. samoistnym objawie „skórki pomarańczowej”.
IV faza: wyraźnie wyczuwalne liczne guzki, może pojawiać się bolesność. Występuje nasilona patologia dotycząca wszystkich składowych cellulitu tzn.: naczyń żylnych, komórek tłuszczowych, tkanki łącznej.
Kliniczne postacie cellulitu
Postać twarda – skóra jest jeszcze jędrna, a tkanka podskórna o nieco zwiększonej spoistości. Cellulit w tej postaci występuje głównie u osób młodych, aktywnych fizycznie.
Postać wiotka – pojawia się u kobiet mało aktywnych fizycznie, o tendencji do zwiotczenia tkanek oraz po odchudzaniu. Cellulit ten jest bardziej widoczny, skóra z zagłębieniami , mniej napięta.
Postać obrzękowa – nasilony obrzęk, czasami bolesność, ucisk powoduje powstawanie zagłębienia, które wyrównuje się powoli. Występuje u kobiet z wyraźnymi zaburzeniami krążenia.
